Beschrijving

Het werkje vormt de neerslag van Leibniz poging om de nieuwe natuurwetenschap van Galilei beter te funderen dan Descartes, Spinoza, Hobbes of Newton dat deden. Zo stelt hij o.m. tegenover Descartes lichaamgeest dualisme dat de zichtbare dingen uitdrukking zijn van niet materiele beginselen: de monaden. God zou deze monadenwereld geschapen hebben als een harmonisch systeem, en de materiele buitenwereld hieraan geheel aangepast hebben met behulp van de voorbeschikte harmonie. Onze wereld is derhalve de beste van alle mogelijke werelden en de mens heeft als hoogste monade de kans om het onvermijdelijke kwaad in de wereld te bestrijden met wetenschap en moraliteit. Het is niet verwonderlijk dat dit onverwoestbare optimisme van Leibniz vele denkers tot in onze tijd is blijven inspireren.