Beschrijving

Het boek vertelt hoe Tuindorp Nieuwendam zich in zo’n zestig jaar ontwikkelt van een relatief nieuw, idealistisch opgezet tuindorp aan de rand van Amsterdam tot een hechte, maar veranderende stadswijk. De nadruk ligt waarschijnlijk op de begintijd: de opzet van de buurt, de architectuur, het tuindorp-idee (licht, lucht, ruimte) en de gezinnen die er in de eerste decennia kwamen wonen. Met foto’s, kaarten en herinneringen wordt zichtbaar hoe het dagelijkse leven eruitzag: eenvoudige woningen, veel kinderen op straat, winkels om de hoek en een sterke band met kerk, school en buurtverenigingen.

Vervolgens komen de grote veranderingen langs: crisisjaren, oorlog, wederopbouw, suburbanisatie en later de stadsvernieuwing in Amsterdam-Noord. Bewoners vertellen hoe de buurt veroudert, vernieuwd wordt, hoe voorzieningen verdwijnen of juist bijkomen, en hoe de sociale samenstelling verandert. Verhalen over burenhulp, buurtfeesten, stakingen, acties en kleine conflicten laten zien hoe mensen samen proberen het tuindorp-karakter te bewaren, terwijl de stad om hen heen moderniseert.

In de terugblik op “zestig jaar wonen” wordt Tuindorp Nieuwendam neergezet als meer dan een verzameling huizen: als een leefgemeenschap met een eigen geheugen en identiteit. De auteurs reflecteren waarschijnlijk op wat behouden is gebleven (groen, schaal, onderlinge betrokkenheid) en wat onherroepelijk veranderd is (werk, mobiliteit, demografie). Daarmee fungeert het boek tegelijk als buurtkroniek, historisch document en liefdesverklaring aan een Amsterdamse tuinstad die met alle veranderingen toch herkenbaar zichzelf is gebleven.