Beschrijving

Het boek brengt de ontwikkeling in kaart van de dermatologie in Nederland, vanaf de fasen waarin huidziekten werden behandeld door artsen zonder specialisatie (“praedermatoloog”) tot het ontstaan van een volwaardig specialisme (“dermatoloog”). Mesander beschrijft hoe in de 19e eeuw veranderingen in medische opleiding, ziekenhuisorganisatie, wetenschap en morbiditeitsbeeld (met name huidaandoeningen) het vakgebied vormgaven. Hij laat zien hoe erkenning, institutionalisering en professionalisering hand in hand gingen, en hoe Nederlandse dermatologen zich via internationale contacten, onderzoek en publicaties positioneerden binnen de medische wereld. Verder belicht het boek de belangrijkste mijlpalen: de oprichting van specifieke huidklinieken en afdelingen, de ontwikkeling van leerstoelen en vakgroepen aan universitaire ziekenhuizen, de evolutie van diagnostische technieken en behandelmethoden, én de veranderende status van de dermatoloog binnen de geneeskunde en maatschappij. Daarnaast bespreekt Mesander hoe maatschappelijke factoren — zoals koloniale contacten, sociaal-economische omstandigheden, medische onderwijsvernieuwing en veranderende opvattingen over huid en ziekte — mede de richting van het specialisme bepaalden.