Beschrijving

De Ethica Nicomachea van Aristoteles is een fundamentele verhandeling over ethiek en het goede leven. Aristoteles onderzoekt wat het hoogste doel van de mens is, dat hij eudaimonia noemt, vaak vertaald als “geluk” of “floreren”. Dit geluk wordt niet uitsluitend bepaald door plezier of rijkdom, maar door een leven dat in overeenstemming is met de rede en de deugd, waarbij de mens zijn specifieke menselijke vermogens ten volle benut. Centraal in het werk staat het idee van deugd als middenweg: morele deugden bevinden zich tussen twee uitersten van karaktereigenschappen, zoals moed tussen lafheid en overmoed. Door gewoonten en oefening kan men deze deugden ontwikkelen. Aristoteles behandelt ook intellectuele deugden, zoals wijsheid en inzicht, die de mens helpen rationeel te handelen en het goede te onderscheiden. Daarnaast bespreekt Aristoteles de rol van vriendschap, rechtvaardigheid en praktische wijsheid (phronesis) in het goede leven. Hij benadrukt dat een mens niet afzonderlijk kan floreren, maar altijd in sociale contexten leeft. Ethica Nicomachea biedt zo een geïntegreerde visie waarin individuele morele ontwikkeling, sociale relaties en rationeel inzicht samenkomen tot een evenwichtig en betekenisvol leven.