Beschrijving

In De salon van 1859 presenteert Baudelaire scherpe, essayistieke bespiegelingen op de schilder- en beeldhouwwerken die dat jaar in de Parijse Salon werden tentoongesteld. Met zijn kritische pen richt hij zich op het gebrek aan originaliteit en verbeeldingskracht dat hij in veel werken bespeurt, terwijl hij tegelijkertijd enkele uitzonderingen prijst die echte artistieke diepte tonen. Door zijn beschouwingen sleept hij de lezer mee in zijn passie voor kunst die het visuele overstijgt en een hogere emotionele of intellectuele impact heeft. Baudelaire plaatst zijn oordeel niet louter als buitenstaander, maar als betrokken estheet die diep nadenkt over de rol van kunst binnen de moderne maatschappij. Hij hekelt de oppervlakkigheid van het publiek dat weinig ontvankelijk is voor werkelijk vernieuwende kunst. Hij waarschuwt bovendien voor de opkomst van fotografie, waarvan hij vreest dat die de schilderkunst zal verdringen als middel om de werkelijkheid vast te leggen. Door zijn kritieke stijl plaatst Baudelaire de Salon van 1859 in een bredere context van artistieke traditie en vernieuwing. Hij confronteert traditionele academische normen met de behoefte aan levende expressie en verbeelding, en pleit voor kunst die niet alleen zicht geeft, maar ook opwekt tot reflectie en bewondering.