Beschrijving

Hoerenzoon (1990) is een dichtbundel van Marcus Heeresma vol rauwe, parlando-achtige poëzie. De gedichten zijn direct, ongepolijst en doorspekt met straattaal, waarmee hij de hypocrisie en vervlakking van de samenleving hekelt. Thema’s als armoede, maatschappelijke uitsluiting en verzet tegen materialisme keren steeds terug, vaak met een sympathieke blik op mensen die aan de randen van de maatschappij leven. Heeresma’s stem klinkt in deze bundel als die van een dwalende “hoerenzoon”: fel, ongegeneerd en soms overdreven in zijn aanklachten, maar tegelijk eerlijk en herkenbaar. Te midden van de harde toon en de provocatie duiken momenten op van onverwachte poëtische schoonheid, waarin een zachtere gevoeligheid zichtbaar wordt. Daardoor blijft de bundel niet alleen confronterend, maar ook ontroerend.